Canım istemiyor bir süredir hiçbir şey yapmayı.. Bir süre derken yaklaşık 2 yıldır. Zaten yaptıklarım da artık keyif vermiyor. Ne oldu neden oldu, bu geçiş mi, kalıcı mı? Bilmiyorum...
Aşık olduğum, 9 yaşımdan beri yoldaşım olan piyanoma dahi elimi sürmüyorum. Oysa, beni hiçbir ülke, hiçbir durum daha önce engelleyememişti. Mesela, Macaristan'da yaşarken okulda yeri sürekli değiştirilen piyanoyu bulmak için dedektifçilik oynardım. Yunanistan'da küçücük yol kenarında anneyle oğlunun işlettiği lokantada piyano bulup özlemle çalmıştım. Yine İsveç'te bütün okulun piyano sesini duymasına aldırmadan, bütün utangaçlığımı, ya yanlış çalarsam ya aynı parçayı 100 kez çalmama sinir olurlarsa gibi korkularımı bir kenara bırakıp çalıyordum. Hatta tezimi yazarken bile evimden arada sırf piyano çalmak için çıkıyordum. Ama artık ne oldu bilmiyorum. Bir anda bıraktım.. Anlamıyorum..
Benzer olay beni en çok mutlu eden tiyatro, opera, bale gibi etkinlikler için geçerli.. Eskiden önceden takip eder nerede, ne var hep bilirdim. Kesin görülmesi gereken etkinlikleri daha biletleri satışa çıkmadan takip eder, çıkar çıkmaz da alırdım. Şimdi aklıma geldikçe bilet sayfasına bakıp denk gelirse, boş yer varsa, canım da isterse, ... sadece o akşama bilet alıyorum. Uzun dönem beklemekten, plan yapmaktan vazgeçtim.
Aynı olay kitap okumamdan, resim çekmeme hatta bloguma yazı yazmama kadar var.
Ne oldu bilmiyorum. Neden oldu bilmiyorum... Belki politika, belki tatminsizlik, belki de hayal kırıklığı bunu tetikleyen. Belki de...
Bu blogu 2013 yılında, yeni yıl kararı olarak açmıştım. Bu yıl da yeni yıl kararlarımdan biri tekrar yazı yazmaya başlamak. Yeni yıl kararlarının çoğunluğunun başarısızlıkla sonuçlandığı iddia edilse de bakalım benim ki ne kadar sürecek. Kim bilir belki de benim bu durumuma çözüm de olur..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder